Ξεκίνησα κι εγώ να καπνίζω στα 18 μου. Το ξεκίνησα ύστερα από συναισθηματική φόρτιση και απογοήτευση. Από τότε κάπνιζα συστηματικά μέχρι τα 22 μου, όπου και κατάφερα να το κόψω για ένα χρόνο περίπου. Μετά πάλι από ένα χωρισμό το ξαναξεκίνησα και κάπνιζα αρκετά μέχρι τα 28. Ωστόσο ήξερα οτι ήταν κάτι που δε το ήθελα πραγματικά, αλλά παρόλα αυτά το έκανα. Εδώ και 2½ χρόνια έχω μια σχέση με έναν άνθρωπο που είναι φανατικός καπνιστής και εθισμένος. Καπνίζει πάνω από δύο πακέτα την ημέρα. Τον φωνάζω «πρεζόνι» γιατί με τον τρόπο που καπνίζει μου θυμίζει ναρκομανή. Παρασυρόμουνα κι εγώ από κείνον και κάπνιζα και κυρίως όταν τσακωνόμασταν. Μ' ενοχλούσε στο λαιμό, αλλά συνέχισα να καπνίζω χωρίς να το θέλω πραγματικά. Ώσπου φέτος λίγο πριν την Πρωτοχρονιά παθαίνω μια φαρυγγίτιδα ύστερα από κάποιες μέρες αρκετών τσιγάρων και κλείνει η φωνή μου για πέντε μέρες. Ο καινούριος χρόνος με βρήκε με αφωνία. Φοβήθηκα πολύ γιατί δε μου είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο και νόμιζα ότι έπαθα κάτι ανεπανόρθωτο. Να σας πω ότι μου αρέσει πολύ να τραγουδάω και το γεγονός ότι δε μπορούσα ούτε κάν να μιλήσω με τσάκισε. Από τότε και μέχρι σήμερα δε το ξανάβαλα στο στόμα μου. Δε μπορώ καν να το εισπνεύσω πλέον. Νομίζω ότι πνίγομαι. Το απεχθάνομαι και προσπαθώ να το κόψω και στους δικούς μου ανθρώπους, αλλά δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα μέχρι στιγμής. Δε σας κρύβω βέβαια ότι σε στιγμές αδυναμίας έχω ζητήσει να ανάψω τσιγάρο, αλλά η απόφαση του να μην καπνίσω ειναι τόσο ισχυρή, που είμαι ικανή και να κόψω το χέρι μου! Πιστεύω τελικά ότι το κάπνισμα είναι από τις πιο καταστροφικές συνήθειες και δε διαφέρει πολύ από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Απλά επιφέρει πιο αργό θάνατο!

Στα 15 μου δοκίμασα να καπνίσω στον κήπο του σπιτιού μου. Όμως είδα τον πατέρα μου να έρχεται και πάνω στον πανικό μου να κρυφτώ και να κρύψω και το τσιγάρο έπεσα κι έσπασα το χέρι μου! Όπως καταλαβαίνετε μετά απ' αυτό δεν είχα καμιά επιθυμία να καπνίσω ξανά!

Πριν 10 χρόνια στις 12:30 τη νύχτα βγήκα απ' το σπίτι μου να ψάξω να βρω τσιγάρα. Το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς είχε κλείσει κι έτσι πήρα το αμάξι κι άρχισα να ψάχνω για ανοιχτό περίπτερο. Συνειδητοποίησα τότε για πρώτη φορά ότι η συμπεριφορά μου δε διαφέρει και πολύ από ενός ναρκομανή! Μετά από 2-3 μήνες μ' έπιασαν οι αμυγδαλές μου, όπως συνέβαινε εξάλλου κάθε χρόνο, κι αναγκάστηκα να μείνω για 3 μέρες χωρίς τσιγάρο. Τότε κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω και χωρίς αυτό κι ότι δεν ισχύουν τα περί αξεπέραστου εθισμού απ' τη νικοτίνη που είχα ακούσει. Μέσα στις επόμενες 10 μέρες το έκοψα μια για πάντα.

Ο λόγος που δε ξεκίνησα το κάπνισμα είναι μάλλον ασυνήθιστος: Ζούσα σε μια μικρή πόλη στη Γερμανία κοντά στο Μόναχο. Όταν ήμουν 15 ετών παρατήρησα για πρώτη φορά ανθρώπους που έβγαιναν τη νύχτα μες το κρύο και το χιόνι για να πάνε να πάρουν τσιγάρα. Κι επειδή δε τα πάω καθόλου καλά με το κρύο, ορκίστηκα πως δε θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να βρεθώ σ' αυτή την κατάσταση. Και το τήρησα.

31 Ιουλίου 2001 μεσημέρι στην καντίνα της εταιρίας που εργαζόμουνα έγιναν όλα! Μπαίνει μέσα ένας συνάδελφος και μου λέει πως έχει το τρόπο, άμα θέλω να κόψω το τσιγάρο. Του είπα πως έχω προσπαθήσει αρκετές φορές, αλλά δε τα κατάφερνα παρά μόνο για λίγες μέρες. Η απάντηση του ήταν: «Αμα το θελήσεις και το πιστέψεις γίνεται. Τι περιμένεις; Να στο πει ο γιατρός; Όταν θα στο πει ο γιατρός, ίσως και να είναι πολύ αργά. Εγώ το έκοψα εδώ και έξι μήνες και ούτε θέλω να το ξαναπιάσω». Και τον ρωτάω: «Και πως το έκοψες;» «Το κάπνισμα είναι μια εντολή του εγκεφάλου όπως όλες οι άλλες π.χ. Φάε, πιές, κάπνισε κτλ. Όταν λοιπόν σου έρχεται αυτή η εντολή «κάπνισε», εσύ με πείσμα, θέληση και μίσος αρνήσου την, απαντώντας της μέσα στο μυαλό σου ανάλογα: «Αντε χάσου κ...τσίγαρο. Δε θα με στείλεις εσύ, εγώ θα σε στείλω». Την ώρα που μου το είπε εγώ κάπνιζα. Σηκώθηκα από την καρέκλα και πέταξα το πακέτο στα σκουπίδια, λέγοντας αυτό το πράγμα με το μυαλό μου. Πάνε 5 χρόνια από τότε και δε το ξανάβαλα στο στόμα μου. Χρειάζεται θέληση και υπομονή. Μόνο μαχαίρι κόβεται το τσιγάρο. Η ελλάτωση είναι προσωρινή λύση.